Informacje redakcji czasopisma
ADRES REDAKCJI:
REDAKCJA "SPOŁECZEŃSTWO STAROPOLSKIE. SERIA NOWA"
INSTYTUT HISTORII PAN RYNEK STAREGO MIASTA 29/31 00-272 WARSZAWA tel. +48228311742 sss@dig.pl SKŁAD REDKACJI:
REDAKTOR NACZELNY: PROF. DR HAB. ANDRZEJ KARPIŃSKI
REDAKCJA: SEKRETARZ REDAKCJI: DR IWONA M. DACKA-GÓRZYŃSKA DR SŁAWOMIR GÓRZYŃSKI DR ANNA IZYDORCZYK-KAMLER DOC. DR. HAB. WOJCIECH KRIEGSEISEN PROF. DR HAB. CEZARY KUKLO PROF. DR. HAB. LECH MRÓZ DR. HAB. MIROSŁAW NAGIELSKI, PROF. UW DOC. DR HAB. EDWARD OPALIŃSKI PROF. DR. HAB. ANDRZEJ RACHUBA |
INSTRUKCJA WYDAWNICZA I. Zaleca się, aby teksty sporządzone były w jednym egzemplarzu wydruku (maszynopisu) wydawniczego: podwójna interlinia, 30 wierszy na stronie, po 60 znaków w wierszu, szeroki lewy margines. Do wydruku należy dołączyć wersję elektroniczną tekstu wraz z materiałami ilustracyjnymi. II. Tytuły, cytaty, cudzysłowy. 1. Tytuły: a) rękopisy: oryginalne tytuły piszemy w cudzysłowie, tytuły nadane przez autora tekstu — bez cudzysłowu, np. Laudum sejmiku, Memoriał itp.; b) druki: tytuły i tytuły rozdziałów piszemy kursywą, a fragmenty dzieł — w cudzysłowie, tytuły domyślne lub utarte określenia tytułowe — dużą literą bez wyróżnień, np. Kronika Helmolda, Roczniki kwedlinburskie, Geograf Bawarski, Konstytucja 3 Maja. 2. Cytaty: a) źródła cytujemy wyłącznie w języku oryginału; w wypadku słowiańskich alfabetów cyrylickich (białoruskiego, bułgarskiego, macedońskiego, rosyjskiego, serbsko–chorwackiego i ukraińskiego) stosujemy transliterację według normy międzynarodowej (ISO 9:1995), zob. niżej tablicę transliteracyjną; b) cytowanych fragmentów źródłowych nie poprzedzamy i nie kończymy trzema kropkami; c) opuszczenia w cytowanym tekście sygnalizujemy dwiema pauzami bez nawiasów prostokątnych: — —;
3. Cudzysłowy: podwójne (dół–góra); III. Pisownia imion, nazwisk i innych wyrażeń określających osoby. 1. Stosujemy oryginalną pisownię imion i nazwisk w ojczystym języku osób wzmiankowanych, w przypadku imion i nazwisk słowiańskich zapisanych cyrylicą stosujemy transliterację według w/w normy. Powyższe nie dotyczy osób uznanych za powszechnie znane (np. Cyceron, Szekspir, Waszyngton, Wolter itd.), panujących i świętych. W wypadku spolonizowanych cudzoziemców można stosować formę polską. 2. Imiona osób po raz pierwszy wzmiankowanych w tekście lub narracyjnym fragmencie przypisu powinny być przytoczone w pełnym brzmieniu. W innych przypadkach podaje się inicjały imion i nazwisko lub — zwłaszcza w odniesieniu do postaci znanych albo często wymienianych w tekście — tylko nazwisko, np. Kościuszko, Mickiewicz. W opisach bibliograficznych i archiwalnych zawsze należy uwzględniać jedynie inicjały imion i nazwisko. IV. Skróty, daty i inne określenia czasu, liczebniki. 1. W tekstach stosujemy ogólnie przyjęte skróty: itd., m.in., etc. i inne (zob. niżej zamieszczony wykaz skrótów), a także z reguły: r. (rok) i w. (wiek). 2. Daty w tekście: a) miesiąc słownie, np. 5 marca 1910 r.; b) przy różnych stylach (kalendarzach): 10/20 maja 1589 r., ale 27 II/11 III 1896 r.; c) okresy od do: np. 1–10 maja 1900 r., 1 maja – 10 czerwca 1900 r.; d) w datach wtrąconych w nawiasie miesiąc podaje się liczbą rzymską i nie stosuje się skrótu r. na końcu, np. (1 V 1826). 3. Daty w przypisach: a) miesiąc liczbą rzymską, np. 5 III 1900 (nie dotyczy cytatów i fragmentów narracyjnych); b) w razie braku daty dziennej miesiąc zawsze słownie, np. w marcu 1825 r. 4. Pisownia określeń wiek, rok: a) przed — rozwinięte, np. w wieku XVI, w roku 1928; b) po — skrócone, np. w XVI w., w 1928 r. 5. W określeniach typu w drugiej połowie, lata osiemdziesiąte nie używa się cyfr. 6. Liczebniki: a) zapis cyfrowy z oddzielaniem spacją rzędów wielkości, np. 1 234, 11 456, 234 567; b) zapis cyfrowy z zastosowaniem skrótów: tys., mln, mld, np. 2 tys., 5 mln, 10 mld. c) można stosować zapis: jeden, dwa, trzy, cztery, pięć następne liczebniki już 6, 7 itd. VII. Przypisy następują pod tekstem (przypisy dolne). Numery przypisów umieszczamy w górnej frakcji, bez nawiasów, kropek. Odsyłacze do nich w tekście umieszczamy w górnej frakcji; w przypadku zbiegnięcia się odsyłacza z przecinkiem, średnikiem lub kropką kończącą zdanie — przed tymi znakami (z wyjątkiem skrótów, np.: w. lub r.). W przypisach stosuje się skróty takie jak w tekście oraz konwencjonalne skróty łacińskie: ibidem, idem, eadem, iidem, eaedem, op. cit., loc. cit. VIII. Opisy bibliograficzne. 1. Czasopisma: inicjał imienia i nazwisko autora, oddzielone spacją, tytuł tekstu (kursywą), tytuł czasopisma w cudzysłowie lub skrót tytułu (jeśli występuje w poniższym wykazie, bez cudzysłowu), rocznik, rok wydania, numer lub zeszyt cyframi arabskimi, strony, np.: J. Michalski, Publicystyka i parapublicystyka doby sejmu 1776 roku, KH 105, 1998, 1, s. 21–64. 2. Serie wydawnicze: a) tytuły zależne: tytuł serii kursywą, numer tomu cyfrą arabską, tytuł tomu kursywą, numer woluminu, zeszytu, części cyfrą arabską, miejsce i rok wydania, strony, np. Acta Nuntiaturae Polonae, t. 15: Germanicus Malaspina (1591–1598), vol. 1: (1 XII 1591 – 31 XII 1592), wyd. L. Jarmiński, Cracoviae 2000, s. 421–457; b) tytuły niezależne: inicjał imienia i nazwisko autora, oddzielone spacją, tytuł kursywą, miejsce i rok wydania, nazwa serii i numer tomu bez wyróżnienia, strony na końcu. W wypadku prac zbiorowych po tytule przywoływanego tekstu następuje po przecinku — w: (bez nawiasów prostokątnych), tytuł opracowania zbiorowego pisany kursywą oraz inicjał imienia i nazwisko redaktora, np. J. Tyszkiewicz, Brunon z Querfurtu, w: Z dziejów średniowiecznej Europy Środkowowschodniej, red. idem, Warszawa 1998, Fasciculi Historici Novi, t. 2, s. 38–49. 3. Teksty zamieszczone w wydawnictwach ciągłych o charakterze wydawnictw zbiorowych traktujemy jak artykuły w czasopismach (tytuły wydawnictw w cudzysłowie), np. J. Staszewski, Elekcja 1697 roku, „Acta Universitatis Nicolai Copernici”, Nauki Humanistyczno–Społeczne, z. 259, Historia, 28, 1993, s. 73–92. Jeśli książka ukazała się jako jeden tom (zeszyt) wydawnictwa ciągłego, to stosujemy następujący opis: inicjał imienia i nazwisko autora, tytuł kursywą, miejsce i rok wydania, tytuł wydawnictwa ciągłego w cudzysłowie, tomy, zeszyty i podobne informacje. 4. Biogramy w Polskim słowniku biograficznym traktujemy jak artykuły w wielotomowej pracy zbiorowej, np. M. Zgórniak, Haller Cezary, PSB, t. 9, Wrocław 1960–1961, s. 250. 5. Stosujemy polskie określenia skrótowe: wyd., oprac., red. (nie pod red.), tłum. 6. Opisy bibliograficzne wtrącone do tekstu lub wywodu w przypisie zamykamy w nawiasie okrągłym. 7. Po skrótach prac wielokrotnie cytowanych nie umieszczamy trójkropka. 8. W opisach bibliograficznych prac opublikowanych w słowiańskich alfabetach cyrylickich stosujemy transliterację według normy międzynarodowej. 9. Opisy archiwaliów i rękopisów modernizujemy zgodnie z zasadami określonymi w Instrukcji wydawniczej dla średniowiecznych źródeł historycznych (Kraków 1925) oraz Instrukcji wydawniczej dla źródeł historycznych od XVI do połowy XIX wieku (Wrocław 1953). 10. Opisy starodruków nie są modernizowane. WYKAZ SKRÓTÓW AAN — Archiwum Akt Nowych w Warszawie ABMK — „Archiwa Biblioteki i Muzea Kościelne” AGAD — Archiwum Główne Akt Dawnych w Warszawie AGZ — Akta grodzkie i ziemskie z czasów Rzeczypospolitej Polskiej z archiwum tak zwanego bernardyńskiego we Lwowie AP — Archiwum Państwowe APH — „Acta Poloniae Historica” ASWK — Akta sejmikowe województwa krakowskiego ASWP — Akta sejmikowe województw poznańskiego i kaliskiego BCzart. — Biblioteka Muzeum Narodowego im. Czartoryskich w Krakowie BJ — Biblioteka Jagiellońska w Krakowie BKórnik — Biblioteka Polskiej Akademii Nauk w Kórniku BN — Biblioteka Narodowa w Warszawie BOssol. — Biblioteka Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Wrocławiu BPAU–PANKr. — Biblioteka Naukowa Polskiej Akademii Umiejętności i Polskiej Akademii Nauk w Krakowie BRacz. — Biblioteka Publiczna im. Edwarda Raczyńskiego w Poznaniu CAW — Centralne Archiwum Wojskowe CDS — Codex diplomaticus nec non epistolaris Silesiae, Wrocław 1956–1964 CDÌA — Central´nij deržavnij ìstoričnij arhìv Ukraïni m. L΄vìv CN - „Czasy nowożytne” CPH — „Czasopismo Prawno–Historyczne” DN — „Dzieje Najnowsze” KDKK — Kodeks dyplomatyczny Katedry Krakowskiej, Kraków 1874–1883 KDM — Kodeks dyplomatyczny Małopolski, Kraków 1876–1905 KDMaz. — Codex diplomaticus et commemorationum Masoviae generalis, Warszawa 1919 KDP — Kodeks dyplomatyczny Polski, Warszawa 1847–1887 KDW — Kodeks dyplomatyczny Wielkopolski, Poznań 1877 nn. KH — „Kwartalnik Historyczny” KHKM — „Kwartalnik Historii Kultury Materialnej” LNB - Lietuvos mokslų akademijos biblioteka (Wilno) LNBAN - L`vìvs`ka naukova bìblìoteka Akademìï Nauk Ukraïni ìm. V. Stefanika (Lwów) LVIA - Lietuvos valstybės istorijos archyvas (Wilno) MGH — Monumenta Germaniae Historica MGH SrG — Monumenta Germaniae Historica, Scriptores rerum Germanicarum MGH SS — Monumenta Germaniae Historica, Scriptores MK — Metryka Koronna MPH — Monumenta Poloniae Historica mps — maszynopis n. — i następna NP — „Nasza przeszłość. Studia z dziejów kościoła i kultury katolickiej w Polsce” nn. — i następne OiRP — „Odrodzenie i Reformacja w Polsce” op. cit. — opus citatum PH — „Przegląd Historyczny” por. — porównaj przyp. — przypis PSB — Polski słownik biograficzny RDSG — „Roczniki Dziejów Społecznych i Gospodarczych” red. — redaktor, redakcja RGADA — Rossijskij gosudarstvennyj arhiv drevnih aktov Moskva RH — „Roczniki Historyczne” rkps — rękopis RPAU WHF — „Rozprawy Polskiej Akademii Umiejętności. Wydział Historyczno–Filozoficzny” RPTHer. — „Rocznik Towarzystwa Heraldycznego”; „Rocznik Polskiego Towarzystwa Heraldycznego” RWHF PAU — „Rozprawy i Sprawozdania z Posiedzeń Wydziału Historyczno–Filozoficznego Akademii Umiejętności”, Kraków 1874–1891
SDRE — „Studia z Dziejów Rosji i Europy Środkowo–Wschodniej” SGKP — Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich SH — „Studia Historyczne” Sobótka — „Śląski Kwartalnik Historyczny Sobótka” SPPP — Starodawne Prawa Polskiego Pomniki SSS — Słownik Starożytności Słowiańskich St. Źr. — „Studia Źródłoznawcze” sygn. — sygnatura VL — Volumina Legum wyd. — wydanie, wydał z. — zeszyt ZH — „Zapiski Historyczne” zob. — zobacz |